یک روز پس از انتشار بیانیه اداره (یوناما) که لحنی تند و هشداردهنده داشت، ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، روز چهارشنبه ۲۳ حمل اعلام کرد که ممنوعیت کار زنان در دفاتر سازمان ملل در افغانستان/خراسان نه به تمسخر گرفتن فعالیت‌های این سازمان که «خواسته خانواده‌ها»ی افغانستانی است.
آنچه در این میان مهم است تکیه زیاد طالبان بر «خواست مردم » می‌باشد که مفهومی غربی است با این تفاوت که معلوم نیست طالبان چگونه به این خواست مردم پی برده‌اند. با کدام مکانیسم این خواست برایشان محرز شده است.
در گذشته نیز انسداد مکاتب دخترانه صنوف بالا را به خواست مردم نسبت داده بودند.
حال این سؤال مطرح می‌شود که اگر «خواست مردم» محور تصمیمات طالبان است، آیا بهتر نیست که با هر روشی که مایل هستند در تصمیمات مهم شان به خواست مردم رجوع کنند؟
به نظر می‌رسد طالبان حتی مفاهیم و تعابیر ارزشی دنیا و مردم را نیز به بازی و سخره گرفته اند. چرا که کذب ادعای مذکور بر همگان روشن است و به کارگیری این واژه ها و تعابیر بازی طالبان با این مفاهیم را نشان می‌دهد.
احتمال دیگر در توجیه این ادعا (خواست مردم) مصداق مشخصی از جامعه افغانستانی برای کلمه «مردم» نزد طالبان است که منظورشان خانواده‌های روستایی مناطق دورافتاده قبایلی مشرقی است که فرزندانشان گروه طالبان را به وجود آورده اند.
